Bundan seneler önce gitmek mi daha zor, kalmak mı? Belki de en zoru kararsız kalmak demiştim… Şimdi kararımı vermiş olarak İstanbul’da ki evimde geçirdiğim son gecem de sorumun cevabını buldum. En zoru köklerinden dostlarından ayrılmakmış… Belki covid dolayısıyla bir çoğumuz kimse ile görüşemediği bir dönemdeyiz ama yine de bazen görüşebilme ihtimalimiz olduğu dostlarımızı uzakta bırakmak…
Bu efsane yıl biterken ben de bir değişiklik yapıp, bu kadar senedir hep defterlerime yazdığım yazımı buradan yazmak istedim… Eeee her şey online olduğu bir sene de belki buda online olması normal olabilir Sevgili günlük diye başlamayacağım tabi ki…:) Ama gerçekten hayatımda 20 yıldır, belki de daha fazla süredir her 30 Aralığı 31 Aralığa bağlandığı…
2020 senesi başlı başına zor geçiyor olsa bile ben en çok kış döneminden korkuyordum. Evin içinde bir çocuk varken hastalanmak evin normal rutini olmuştu bizde. Peki şimdi covidli zamanlarda bu hastalık neye delalet olacak diye düşünürken, korkularımı yaşayıp gördüm:) Covid dönemi ateşlenmek bir çoğumuzun korkulu rüyası. En azından benim için böyleydi. Geçen haftalarda ben de…
Ne kolaydı oysa… Düşününce insan keşke buralara yerleşsek, ah şu şehir hayatının koşturmasından kurtulsak, Aslında büyük bir çarkın içinde ki dişliler gibiyiz biz. Ama bu çark o kadar büyük ki çıksak bile hiç bir şey değişmiyor. Çark dönmeye devam ediyor. Bir çıksak, Burada trafik bitiriyor bizi. Hele İstanbul’un trafiği! Beylerbeyinde ki evimden Emirgan’daki işime git…